ELMER RADSTAAK

Elmer is geboren op 31-08-1991 in Haren, nadat zijn ouders, zus Lotte en broer Jorrit net teruggekeerd waren uit Tanzania, waar ouders Jan en Monique met Lotte 4 jaar gewoond en gewerkt hebben en Jorrit geboren is.

“We zullen alles voor hem doen wat we kunnen om hem een zo goed en volwaardig mogelijk leven te geven” zeiden Jan en Monique tegen elkaar toen Elmer het syndroom van Down bleek te hebben, dat was het begin van een mooie ontdekkingsreis met z’n allen

Elmer was 5 maanden toen logopediste Jeltje Veenstra voor het eerst bij ons op bezoek kwam. Ze gaf tips hoe te leren eten met een lepeltje en hoe de lipjes en de tong te gebruiken en stimuleren. Kort daarop leerde ze ons, samen met andere ouders, gebarentaal zodat wij onze gesproken taal visueel konden ondersteunen in de hoop dat Elmer zich makkelijker zou kunnen gaan uiten met behulp van deze gebaren, daar het praten bij kinderen met Down vaak later op gang komt. Veel hebben we geprobeerd en ontwikkeld en Elmer genoot altijd van alle spelletjes en liedjes.

De opa’s en oma’s vonden het heerlijk Elmer te vertroetelen en hij is gek op hen! En, nadat het gezin naar Rolde was verhuisd, ging Elmer ook regelmatig naar de crèche, de Roldebol. Op de Roldebol kreeg hij al gauw vriendjes en vriendinnetjes en de begeleiding was dol op hem, het was feest voor hem daar te zijn met andere kinderen.
Toen Elmer het er aan toe had ging hij naar een speciaal kinderdagverblijf in Assen waar hij heerlijk kon spelen en dollen en leerde knippen en plakken etc. Vanaf daar ging hij vrijwel automatisch door naar het zml onderwijs. En daar was het dat Monique, actief lid van en geïnformeerd door de Stichting Downsydroom, zich ging realiseren dat er wellicht mogelijkheden voor Elmer op de reguliere basisschool in het dorp waren waar ook Lotte en Jorrit naar toe gingen. In een gesprek met de directeur van de school bleek dat zij graag hun medewerking wilden verlenen en daar werden we heel blij van! De directeur van de zml en de orthopedagoog vonden dat geen goed idee en kwamen bij ons thuis om dat uit te leggen. Maar wij waren vastberaden dit avontuur aan te gaan! En uiteraard hadden we geen idee hoe het zou gaan. Daarom vroegen we de orthopedagoog, Harry Toren, Elmer te blijven begeleiden.

Op de Jan Thiesschool werd Elmer warm onthaald en we hadden de mazzel dat hij als eerste bij Juf Ina in de klas kwam, die dit avontuur aandurfde. Zij en de onderwijsassistent, eerst meester Hans opgevolgd door meester Kees, hebben zich enorm ingezet om Elmer te helpen zich te ontwikkelen. Samen met Monique volgden zij vele cursussen bij de VIM (vereniging integratie mongoloïde kinderen) en de basiscursus van Feuerstein. Veel informatie werd ook weer gebruikt
voor de hele school en zo werd ook het leren lezen m.b.v. klankgebaren geïntroduceerd waardoor kinderen makkelijk leerden lezen en dit al wat konden als ze naar groep 3 gingen. Al met al was de basisschool een gouden tijd voor Elmer, hij ontwikkelde zich goed, mede dankzij de fantastische meesters en juffen, de onderwijsassistent en de warmte, bereidheid en openheid in de school. Elmer had veel vriendjes en vriendinnetjes en deed met alles in principe mee, op zijn eigen niveau
en werd gestimuleerd om zich te ontwikkelen. Herhalen, herhalen, inslijpen, inslijpen, humor, creativiteit en geduld en wachten tot de intrinsieke motivatie eindelijk kwam; Elmer leerde lezen en schrijven! De orthopedagoog, Harry Toren, die hem was blijven begeleiden gaf halverwege de basisschool toe dat dit voor Elmer de juiste keuze was geweest. Elmer genoot, zat op voetballen, logeerde maandelijks een weekend bij vriendjes Arjen en Melle, met moeders Margje en Hannie, waar hij veel lol had en vertroeteld werd. Zijn broer en zus stonden altijd voor hem klaar, soms mocht hij even meedoen met de vrienden van Jorrit. En verder deed hij mee aan playbackshows
met dorpsfeesten als de Roldermarkt en had een leuke rol in de eindmusical. Zoals we nog steeds zeggen: het was een gouden tijd!

Vanuit de basisschool hadden we geprobeerd Elmer op het regulier voortgezet onderwijs geplaatst te krijgen; de orthopedagoog, de intern begeleider en leerkracht waren wezen praten en evenzo Monique met Elmer. De geschikt geachte school was net vernieuwd met ook heel veel nieuwe kinderen en durfde het niet aan. En dus werd het weer ZML en gezien de eerdere contacten kozen we voor Groningen. Elmer werd weer gehaald en gebracht door het speciaal vervoer en hoewel hij het in eerste instantie naar zijn zin had zagen wij hem achteruit gaan. Zijn cognitieve ontwikkeling werd niet genoeg gestimuleerd en dat deed hem geen goed. Zijn onderwijsassistent werd weer ingehuurd om met hem het lezen en schrijven weer op te pakken en ouders gingen het gesprek aan met de directie. Er werd afgesproken dat moeder ‘huiswerk’ maakte dat Elmer in de klas zou gaan doen om weer de cognitieve functies te stimuleren. Op een gegeven moment werd Monique getipt over een ontwikkelingsinstituut voor mensen met
een verstandelijke beperking, Spelderholt in Beekbergen. De ‘open dag’ voelde zo goed dat besloten werd daarop in te zetten. De sfeer was weer gericht op kijken naar mogelijkheden, positief, flexibel en samen er voor gaan. Gezien de jonge leeftijd en het nog vrij nieuwe instituut kon Elmer parttime daarheen en dus reed de familie 2x in de week van Nooitgedacht naar Beekbergen zodat Elmer aan het programma kon gaan deelnemen. Hij bloeide weer op en daar werd iedereen gelukkig van. Elmer en Monique hadden samen op het gemeentehuis aan de leerplichtambtenaar ontheffing gevraagd om naar Spelderholt te kunnen en op het moment dat Elmer fulltime zou kunnen gaan deed zich iets anders voor: er kwam bericht dat er in Haren een ouderinitiatief werd gestart. Jan en Monique kenden enkele ouders en besloten dat dit de plek
voor Elmer zou zijn om te gaan wonen. Ouders en Lotte waren net begonnen met een verbouwing in Nooitgedacht om daar dagbesteding op integratie gericht te gaan organiseren, maar met deze ingrijpende verandering besloten zij de verbouwing in Nooitgedacht stop te zetten en een pand in Groningen te gaan zoeken, dichterbij Haren. In de tussenliggende periode werd zinvolle dagbesteding bedacht en georganiseerd door samen in de horeca van het verzorgingshuis De Dilgt in Haren te gaan participeren. Het kostte wat moeite om uit te leggen wat we voor ogen hadden, maar toen er eenmaal fiat was werd het een prachtige tijd! Er werd hard gewerkt, veel geleerd op horecagebied, en genoten van het omgaan met collega’s en bewoners. Elmer had op een gegeven moment naast afwisselende gasten zelfs een eigen groepje bewoners die speciaal door hem geholpen wilden worden. Inmiddels was er een plek in Groningen gevonden waarvoor een horecavergunning werd afgegeven en na verbouwing opende op 15-10-10 ‘Elmer’s koffie, lunch en meer’ in de Nieuwe Ebbingestraat.

Het werd een groot succes! Monique had haar horecadiploma’s gehaald voor dit alles, maar het was vooral Lotte die wist hoe een horecazaak op te zetten. Zij had de hotelschool gedaan en veel ervaring opgedaan in binnen- en buitenland, de know-how bracht zij in waardoor dit stond ‘als een huis’, als een volwaardige horecazaak. Vanwege de integratie die we hoog in het vaandel hadden vonden we het belangrijk dat Elmer en de andere mensen met een verstandelijke beperking, ‘deelnemers’ genoemd, volwaardig en zo normaal mogelijk meedraaiden. De maandag besteedden we dan ook aan het oefenen van allerlei vaardigheden als duidelijk praten in de groep en je leren verwoorden middels een kringgesprek, horecavaardigheden oefenen en uitbreiden, excursies doen om ook de algemene ontwikkeling te stimuleren etc.
Opnieuw een gouden tijd met heel veel mooie ontmoetingen, mooie ervaringen, fijne feesten samen, heel veel geleerd, heel veel gedaan. Dit alles was mogelijk dankzij zus Lotte die haar hele ziel en zaligheid hierin heeft gelegd. Elmer’s werd een begrip in Groningen! Naast lunches, taarten en high tea’s werden we vaak uitgenodigd voor catering op diverse plekken waaronder regelmatig verschillende locaties van de Universiteit of de Hogeschool. Voor het cultureel festival Noorderzon verzorgden we de diners en serveerden we voor Tweede Kamerleden, commissaris van de Koning, burgemeester en wethouders. Wat was het allemaal leuk om te doen, en wat hadden wij
dan samen met deelnemers en team leuke ‘nazitten’ en feestjes achteraf! Corona gooide roet in het eten. Het bleek niet mogelijk Elmer’s aan te houden. In eerste instantie
werd er online een programma gevolgd, wat opnieuw mooie inzichten en veel goede leermomenten bracht. Opnieuw een prachtige ontdekking waar Lotte heel veel tijd en energie in heeft gestoken. Elmer placht in die tijd regelmatig te zeggen: “ik voel me zo lekker in mijn hoofd!” een teken dat het stimuleren tot nadenken hem heel goed deed! Toen er wat meer ruimte kwam wat Corona betreft werd er besloten eerst in het inmiddels verbouwde Nooitgedacht verder te gaan met dagbesteding. Inmiddels is daar gestart met een theeschenkerij en vinden er nog meer mooie ontwikkelingen plaats op het gebied van integratie.

Elmer woonde 11 jaar lang in Ouderinitiatief Borgheerd en heeft daar een prachtige tijd gehad. Naast het leven met zijn geliefde huisgenoten had Elmer een mooie relatie met een lieve vrouw met wie hij veel heeft gedeeld en menig vakantie bij beide families heeft genoten. Dansen was ook een passie die ze deelden. De Coronatijd bracht voor Elmer verandering; hij ging zich realiseren dat hij zich niet meer gebonden wilde voelen, dat hij meer tijd aan sporten wilde gaan besteden en weer “van zichzelf wilde zijn” en van zijn eigen familie. Gelukkig bleef er een mooie, hele waardevolle vriendschap bestaan.

Jan en Monique kozen bewust voor een ouderinitiatief als logisch vervolg van de manier waarop zij continue en met zorg, liefde en eigen regie voor en met Elmer de weg gegaan zijn. Zij hebben dan ook veel tijd en energie gestoken in het huis van deze twaalf bewoners. Gaandeweg zagen zij ontwikkelingen die anders waren dan zij voor ogen hadden gehad en uiteindelijk begonnen zij zich te realiseren dat hun droomhuis voor hun kind voor de toekomst misschien anders was dan nu ging ontstaan. Zij vonden het belangrijk dat Elmer in een huis zou wonen waarvan zij, als zij zelf hun hoofd definitief te rusten zouden gaan leggen, zeker weten dat Elmer er helemaal op zijn plek zou zijn en het ook voor zijn broer en zus, als opvolging van hun ouders, goed zou zijn……… Dromend over het droomhuis dat zij voor ogen zagen kwamen zij op het idee van een kleiner huis waarbij de familie zeer betrokken is; een familiehuis! Hopend op en werkend aan een team, samen met vrijwillers, zouden die dan hopelijk het gevoel
kunnen krijgen te behoren tot de ‘extended family’.

De bedoeling is dat Elmer zich gelukkig, omarmd, gestimuleerd en gerespecteerd voelt in zijn nieuwe huis en toekomst.

Het Sinterklaasfeest blijft belangrijk, vroeger gebruikten we Zwarte Piet om via filmpjes de klankgebaren aan te leren. Inmiddels heeft Elmer al weer bijna 10 jaar meegedaan in de intocht in Haren.